Welmoed Glasz

‘Huidzaken’

In mijn werk laat ik de schoonheid van de menselijke kwetsbaarheid zien, deze zit verborgen in de lijntjes en rimpels in mijn huid. Sporen achtergelaten door tijd en levensgebeurtenissen. Het zichtbaar maken van het proces van veroudering en verval intrigeert mij.

Ik heb altijd een fascinatie gehad voor aangetaste structuren en ben ze gaan fotograferen, met smartphone en spiegelreflexcamera. Op de huid, dichtbij, altijd op zoek naar lijnen, diepte, herhaling en grafische vormen. Ik ga een relatie aan met de scheuren in bomen, gefotografeerd tijdens coronawandelingen in park Sonsbeek in Arnhem. Met de groeven in het zand, in Noordwijk, waar ik als kind kwam. Met de inspirerende zandsporen die ontstaan door de invloed van getij en wind.

En de sporen in mijn ‘aangetaste’ huid. De resulterende beelden lijken vervormd tot abstracte, onherleidbare beelden, die een andere wereld laten zien en een nieuwe betekenis geven aan de ervaring van het verstrijken van de tijd.

Ik werk met transparante platen op een lichtbak. Recente ontwikkeling is de combinatie met computerprogramma’s. In mijn nieuwste werk kom ik zelf, mijn portret, meer in beeld, als onderdeel van een groter geheel, het universum?

Het object “Drijvende huid” bevindt zich in de vijver en heeft een verbinding met mijn werk daarbinnen.